The Slumdogs and the Millionairs
19 december 2013 - Mumbai, India
Bangalore was kort maar krachtig. S ochtends naar het Bangalore Palace geweest. Daarna naar een art galerie en vooral genoten van het marktje daarnaast. Via sprookjesachtige trapjes, onder kronkelende bomen door, langs de mooiste kraampjes. Het was nog vroeg genoeg dus zijn we naar de grote winkelstraat gegaan, lekker westers gedaan.
16 dec vlogen we naar Mumbai. Ik wist echt niet wat ik me daar toch bij voor moest stellen. Het begon met een veel te lange taxi rit in de palle zon. Bedenk je de ergste file dag in het jaar, doe dat maal 80 en je hebt Mumbai...
Maarrrrr... Savonds zagen we onze lieve vriend Vaibhav weer :) Hoe gaaf is het om een personal tourguide inclusief auto te hebben in een wereldstad als dit?! Kitschy koetsen reden voorbij, skyline op de achtergrond, lekker aan het water zitten.
De dag erna was fijn. Naar het grote museum geweest met een super mooie expositie over Tibet. Nog langs een art galerie, een marktje, een stukje de local wijk in gelopen en de zon zien ondergaan aan Marine Drive. Vaibhav nam ons mee naar een locaal restaurant. Onder het mom van; doe eens iets geks: we hebben geitenhersenen geprobeerd. Vies was het niet, maar het blijft een raar idee xD Met een volle maag reden we naar een ander gedeelte van de stad. Onderweg de radio vol open met Lana Del Rey, roaming the streets of Bombay! Wat een gevoel...
Toen liet India haar andere kant zien. Dit is het aller aller heftigste wat ik ooit met eigen ogen zag: the slums. Echte krottenwijken en veel ook. Eindeloze rijen hutjes van hooguit 10 vierkante meter. Soms met stenen muren maar vaak van betonplaten. Vies, oud, armoedig, scheef, kapot... Hier wonen mensen... En niet 1 per kamer maar 10 tot 15. Je kunt soms naar binnen kijken, het is ongelooflijk. Kale kamers met tl licht zijn het, vol spullen, vuil en mensen. Ik zie niet eens bedden of keukens. Er was een brug die een ingang bood, naar de hel. Er is geen politie. Al zou je daar met je jachtgeweer naar binnen gaan: je komt er niet meer uit. En dit was alleen nog maar de buitenkant. Op de terugweg bleek het nog erger te kunnen. Overal lagen mensen op straat te slapen, alleen of met hele gezinnen. In een paar minuten tijd minstens 80 mensen geleden. En als ik zeg 80 bedoel ik echt 80. Dat was 1 straat... Deze ervaring heeft echt mn leven veranderd, met gezeur om niks hoef je bij mij niet meer aan te komen, echt niet.
De dag erna stonden we in een winkelcentrum tussen Burberry en Chanel, ik had er niet eens zin meer in. Rot wereld.
We zouden die avond afscheid nemen van onze lieve vriend maar hij was ziek. Raar om geen afscheid te kunnen nemen van een goeie vriend die je minstens een jaar niet meer zult zien...
16 dec vlogen we naar Mumbai. Ik wist echt niet wat ik me daar toch bij voor moest stellen. Het begon met een veel te lange taxi rit in de palle zon. Bedenk je de ergste file dag in het jaar, doe dat maal 80 en je hebt Mumbai...
Maarrrrr... Savonds zagen we onze lieve vriend Vaibhav weer :) Hoe gaaf is het om een personal tourguide inclusief auto te hebben in een wereldstad als dit?! Kitschy koetsen reden voorbij, skyline op de achtergrond, lekker aan het water zitten.
De dag erna was fijn. Naar het grote museum geweest met een super mooie expositie over Tibet. Nog langs een art galerie, een marktje, een stukje de local wijk in gelopen en de zon zien ondergaan aan Marine Drive. Vaibhav nam ons mee naar een locaal restaurant. Onder het mom van; doe eens iets geks: we hebben geitenhersenen geprobeerd. Vies was het niet, maar het blijft een raar idee xD Met een volle maag reden we naar een ander gedeelte van de stad. Onderweg de radio vol open met Lana Del Rey, roaming the streets of Bombay! Wat een gevoel...
Toen liet India haar andere kant zien. Dit is het aller aller heftigste wat ik ooit met eigen ogen zag: the slums. Echte krottenwijken en veel ook. Eindeloze rijen hutjes van hooguit 10 vierkante meter. Soms met stenen muren maar vaak van betonplaten. Vies, oud, armoedig, scheef, kapot... Hier wonen mensen... En niet 1 per kamer maar 10 tot 15. Je kunt soms naar binnen kijken, het is ongelooflijk. Kale kamers met tl licht zijn het, vol spullen, vuil en mensen. Ik zie niet eens bedden of keukens. Er was een brug die een ingang bood, naar de hel. Er is geen politie. Al zou je daar met je jachtgeweer naar binnen gaan: je komt er niet meer uit. En dit was alleen nog maar de buitenkant. Op de terugweg bleek het nog erger te kunnen. Overal lagen mensen op straat te slapen, alleen of met hele gezinnen. In een paar minuten tijd minstens 80 mensen geleden. En als ik zeg 80 bedoel ik echt 80. Dat was 1 straat... Deze ervaring heeft echt mn leven veranderd, met gezeur om niks hoef je bij mij niet meer aan te komen, echt niet.
De dag erna stonden we in een winkelcentrum tussen Burberry en Chanel, ik had er niet eens zin meer in. Rot wereld.
We zouden die avond afscheid nemen van onze lieve vriend maar hij was ziek. Raar om geen afscheid te kunnen nemen van een goeie vriend die je minstens een jaar niet meer zult zien...
