That White Rabit…Again!

Haaa wat een fijne dagen in Baga. Laatste dag super mooi Agauda Fort gezien, lekker geroadtript op de scooter, boottochtje en de zon zien ondergaan op Candolim beach, met friet, kip en een koud biertje. Wat ga ik die jongens missen, wat een fijne dag. Maar zoals alle fijne momenten in India; dat duurt natuurlijk nooit lang. Een lompe taxi halt ons aan de verkeerde kant in, raakt mn voet en beschuldigd ons vervolgens van een willekeurige deuk in zijn auto! Aaaaaargh zo boos waren we! En we konden niks doen… ja een boete betalen. Dankzij de jongens koste het eigenlijk geen drol. Maar dat onrechtvaardige he, je kunt er gewoon niet tegenin gaan, niemand vraagt naar wat er werkelijk gebeurt is, de sterkste wint gewoon.

Het afscheid van de jongens en Baga was wat zwaar en zo begonnen we de volgende dag niet heel vrolijk. We moeten uren wachten op een busstation. De anti-braakpillen maken me slaperig en ik maakte me zorgen om de komende busrit naar Hampi. Mensen maken je bang, vertellen je verhalen over India waardoor je niet goed meer durft. Maar na een paar weken begin je door te krijgen dat het allemaal wel meevalt. Dat je een sleeper busrit van 11 uur gewoon aan kunt, en dat ze heus wel stoppen als je moet plassen. Het slaapt niet fijn, maar het is goed te doen. We komen nog half dromend aan in Hampi, waar 80 rickshaw chauffeurs ons op staan te wachten. Het hotel is leuk! Er zit een rooftop restaurant bij waar we veel tijd doorbrengen. Hampi is betoverend. Het landschap is bezaaid met meters hoge stenen, palm- en bananenbomen en ruines. Er zijn aapjes en veel koeien. We klimmen omhoog naar een mooi uitzicht, er zijn geen andere mensen in de buurt. Het voelt als wildernis met stijle stenen en een diepte waarin ik mijn sokken verloor.

De tweede dag huren we fietsen met een groepje. De gids brengt ons naar oude tempels, een Koninginnenbadhuis, bazaars en grote monolitische beelden. Dan gebeurt er iets heel moois. Veel van jullie weten dat ik iets met de maan heb en dat ik deze wil laten tattoeren op mijn bovenrug. Als jullie mijn blogs gelezen hebben weten jullie ook dat er ineens een wit konijn is opgedoken in mijn verhaal, zonder goede reden. We kwamen aan bij de Krishna temple bovenaan een berg. Boven de ingang was een tekening. Ik zag een wit konijn. De gids begon te vertellen. De rode cirkel om het konijn staat voor de zon. 3x raden wat het konijn representeerde! DE MAAN! Ik kon het niet geloven. De twee symbolen voor mijn reis zijn een! Hoe kan het dat de man en dat onverklaarbare, steeds maar terugkerende konijn daar samengesmolten zijn op het plafond van een eeuwenoude tempel?

Mijn week kon al niet meer stuk, maar toen vond ik de dag erna ook nog The Alchemist in een boekwinkeltje. Sid had me dit boek aangeraden en ik heb het in een paar dagen uitgelezen. Ook heb ik met mezelf gebrainstormd en kwam ik eindelijk tot mezelf. Ik weet nu wat mijn doel is en hoe ik dat ga bereiken. “remember that wherever your heart is, there you will find your treasure…”

Wat een fijne tijd weer in Hampi, op naar Mysore…